Oekraïense vluchtelingen blij met geboden hulp in Amstelveen

De Oekraïense gemeenschap in Amstelveen komt vaak samen in wijkcentrum Alleman. Hier zoeken ze niet alleen elkaar op, maar ook de bewoners van Amstelveen. 

In wijkcentrum Alleman, gelegen in het oosten van Amstelveen, zoeken acht mensen de warmte op. Dat doen ze bij de kachel in het kleurrijke pand, maar vooral bij elkaar. Het is een divers gezelschap; een leraar, vertaler, vioolspeelster en data-analist bevinden zich in de groep. In het Oekraïens praten ze elkaar bij over de afgelopen week. Ze zijn twee jaar geleden gevlucht voor de oorlog in hun thuisland, en allemaal hebben ze heil gevonden in Amstelveen. De Oekraïense gemeenschap bestaat hier nu uit zeshonderd vluchtelingen.
 

SCHUILKELDER

“Ik had nooit gedacht dat ik zou moeten vertrekken uit mijn land”, vertelt Olena. Ze zit naast haar man, Maxim, en kijkt droevig als ze praat over de situatie in haar thuisland. Haar broer is nog in het belegerde land. “Ik hang constant aan de telefoon, dagelijks,” vertelt ze. “Elke keer als ik iets op het nieuws zie, bel ik. Maar de verbinding is soms heel slechts, als hij in de schuilkelder zit.” Ze heeft een knoop in haar maag als ze de beelden ziet op de tv.
Olha, een van de andere vluchtelingen, is hier samen met haar kind en moeder, Natalia. Toen ze net in Amstelveen was, tekende haar dochter tanks en bommen. ‘Fuck Russia’ en ‘Poetin is a killer’, schreven de Oekraïense pubers op papier. Betrokken medewerkers van verschillende organisaties schrokken van de beelden. Olha: “Weken later schetste mijn dochter kastelen, bloemen en prinsessen. Ze heeft het erg naar haar zin op de Roelof Venema, en praat altijd in het Nederlands met haar vriendinnen. Maar de kinderen herinneren zich de oorlog voor altijd.”
 

THUIS ZIJN

De ondersteuning uit de gemeente is hard nodig. “We proberen veel voor de gemeenschap te organiseren,” vertelt Katja Blednova. Ze komt zelf uit Moskou, en woont nu al zes jaar in Amstelveen. Katja werkt voor Participe Amstelland, en helpt de vluchtelingen. “Workshops, taallessen, kunstklassen en yogalessen, van alles wat. We proberen mensen zich beter te laten voelen, alsof ze toch een klein beetje thuis zijn. Veel Oekraïners zaten alleen maar op hun kamer naar het nieuws te luisteren, toen ze hier in 2022 kwamen.”
 

COBRA MUSEUM

Amstelveen vinden de vluchtelingen een prachtige stad. Ze wandelen graag in het Amsterdamse Bos, het Kersenbloesempark in het bos of in het Oude Dorp. In het Cobra Museum bewondert de gemeenschap moderne kunst, en op de vrijdagmarkt wordt er druk gezocht naar mooie spullen en lekker eten. Een aantal van hen bezoekt kerkdiensten in de Augustinus- en Urbanuskerk. Ze prijzen allemaal de opvang. “We would like to say: Dankjewel,” zegt een van de vluchtelingen, Olena, trots op de Nederlandse woorden die ze kent.
De aankomst was moeilijk voor de gemeenschap. “We kwamen hier met niks, we dachten dat we voor een week weggingen”, vertelt Olena. Zij en haar man vluchtten samen met het hele gezin voor de oorlog. Ze hebben beiden onderscheidingen ontvangen in Oekraïne op het gebied van kunst en cultuur. “Met kinderen en kleinkinderen kwamen we hier, de hele familie ging mee. De beslissing om te vluchten voor de oorlog was voor ons heel snel gemaakt.”
 

FIETSEN

Vluchtelingenwerk Nederland, de vrijwilligerscentrale, Participe, Joods maatschappelijk werk, Maccabi, en de gemeente Amstelveen werkten samen om de vluchtelingen op te vangen. “Een paar uur na het begin van de oorlog zaten we met die organisaties rond de tafel, pratend over hoe we konden helpen,” vertelt Elena Nabatova, manager Participe Amstelland. Ook Amstelveners waren snel om hulp te bieden. “Een man uit de stad, Wim, heeft 200 fietsen verzameld van vrienden en buren voor de vluchtelingen. Die heeft hij vervolgens aan ons geschonken.”
 

SNEL GEORGANISEERD

Larissa, ook al twee jaar in Nederland, is aangeslagen als ze over die eerste weken vertelt. “Amstelveners kwamen eten brengen, het was geweldig. Mensen uit een buurland, Rusland, kwamen ons vermoorden. Maar in een andere staat, ver weg van de onze, bekommerde de bevolking zich om ons. Dat raakte me. We hebben geluk dat alles zo snel georganiseerd was in Amstelveen.”